JellyPages.com

*!milaQalisya!*

*!milaQalisya!*

Tuesday 7 April 2015

L.O.V.E.

Bulan ni aku rasa memang jarang sangat aku update status kat blog. Well terbusy pulak bulan ni. Orang lain syok cuti sekolah, aku pulak "tersyok la sangat dapat fail atas meja". Kalau korang nak baca entry kali ni, aku rekeman korang bawa air kelapa, nasi, dan buah-buahan siap-siap ye... Jangan lupa kotak tisu skali.

Aku memang banyak memori dengan kucing. Since aku kecil lagi, hidup aku tak lari dengan kucing.
Kucing aku yang bernama NONING tu dulu mati sebab kecederaan pada bahagian ekor dia. Saat-saat terakhir kitorang dengan dia masa tu adalah Raya Puasa. Kami balik kampung di Johor dan bawa dia balik sama. Mula-mula kat sana ok semua nya sehinggalah saat dimana malam terakhir kami di kampung, satu tragedi hitam telah terjadi pada Noning.

Malam tu, kami lepaskan dia di luar rumah sebab dia memang rimas kalau duduk dalam rumah. Selalunya memang dia tak akan pergi jauh. Tapi tah macam mana, malam tu bila aku panggil dia makan, dia tak datang. Hati dah mula risau kalau-kalau dia sesat jalan. Disebabkan malam makin larut, abah suh aku masuk tidur sebab esok nak gerak balik Perak dah.

Masa tu aku pun kecil lagi, so ikut je la cakap bapak. Esoknya bangun tidur, aku tanya mana Noning. Abah cakap, Noning tak balik dari malam tadi. Memang aku yang orang pertama yang menangis masa tu sebab kami pun dah bersiap-siap nak gerak balik Perak dah.

Then aku siap pesan kat bapa sedara aku, kalau Noning balik tolong jagakan dia. Ok deal. perjanjian dah dibuat. Lepas 10 minit macam tu kereta kami keluar dari simpang jalan masuk kampung atok, abah dapat panggilan dari kampung. Pak sedara cakap jumpa dah Noning. Nasib baik tak jauh jalan lagi time tu, so kami pun patah balik kampung nak ambil Noning.

Rupanya, Noning panjat pokok rambutan tinggi betul, tapi tak pandai nak turun. Nak buat macam mana kat bandar tak ada pokok tinggi-tnggi ni. Abah ambil tangga dan panjat pokok tu untuk ambil dia. Noning selamat diturunkan. Tapi dia kemurungan. Sebab ekor dia dah tercedera time tu. Pak sedara cakap mungkin dia bergaduh dengan kucing hutan malam tadi sampai takut tu yang panjat pokok tak boleh nak turun... T_T

Aku dengan family teruskan juga perjalanan balik ke Perak. Cuti sekolah pun nak habis tak boleh lah nak stay kat kampung lama-lama kan. Kitorang rawat Noning kat Perak ja nanti. On the way, sebab time raya kan, kami singgah kejap dekat Muar rumah mak sedara kami.

Untuk bagi Noning selesa, kami keluarkan dia dari kereta dan lepaskan kejap hirup udara. Takut dia pening sama. Dan ini lah juga tragedi yang mane Noning hilang skali lagi.. Ermmm.. Noning hilang langsung tak dapat dikesan. Masa nak gerak balik tu, kami cuma pesan kat mak sedara kalau-kalau Noning pulang tolong jaga dia.

Lepas je 3 hari Noning hilang, tak disangka- sangka dia pulang semula ke rumah mak sedara aku. Then mak sedara aku telefon kami di Perak untuk bagi tahu yang Noning ingat jalan nak balik. Tapi keadaan dia ekor dia sangat kritikal walaupun dah dibawa ke klinik untuk cuci luka kat ekor dia tu. Vet cakap kalau umur dia panjang, dia akan terus hidup.

Tapi sayangnya, esoknya dia telah pergi buat selamanya.. Dan kubur ny berada di Muar jauh dari tempat kami.. Takpelah moga tenang Noning disana... (tiada gambar dia Noning sebagai hadiah kenang-kenangan)

Kisah Noning ni mengingatkan aku pada Belang... Sekali lagi aku terima episod duka selepas 8 tahun pemergian Noning.


haii sume kita lah... KOKO.. Abang Si Belang. Saja kitew nak interprem dulu... :)

Koko ni datang pakej sekali dengan ibu dia. Aku pun tak tahu dari mana diorang datang, tetiba je diorang main-main area kawasan rumah aku. Kami ni pun agak pantang jugalah bila ada kucing mai, mesti beri diorang makan. Sekali dah bagi terus melekatlah diorang kat rumah.

Mula-mula tu Koko ni ade 3 beradik dengan mak dia kami panggil Ibu jer. Tak lama diorang being our family, sekor hilang. Kami agak orang ambil. Yang hilang tu lah yang paling cantik corak dia antara 3 beradik nih. Then, tinggallah Koko bersama adiknya berdua dan juga Si Ibu.

Ni jer gambir yang sempat aku ambil. Mase ni diorang belum sampai seminggu lagi duduk kat rumah kami. Nama adik Koko tu Belang sebab corak bulu dia belag-belang.


Kebetulan, aku dengan family ada buat BBQ malam tu. sambil-sambil tu sempat ja jugak snap gambar diorang ni.


Adik janganlah tidur. Diorang tgh ambil gambar kitew tu. Pandanglah kamera kat depan ni. 




Hish abang ni.. Bukan adik tak nak pandang kamera tu, tapi adik tak boleh nak lepas pandang daging ayam depan mata kitew ni. Sedap tu... Lama lagi ke nak tunggu diorang habis masak... 



Ye lah... Abam pun dok usha jugak dari tadi nih dik. Lama benor dapat kitew ratah daging tuh. nak je abam pergi tolong kipaskan arang tuh bagi terbakar cepat sikit dagingnya tuh. Tapi kakak suruh kitew dok dim-diam atas bumbung kereta nih.... 




Ko tunggu kedatangan kami wahai ayam jatuh tergolek.... nyum..nyum..nyum.......

Ni je lah perbualan yang sempat aku rakam antara dua beradik ni. Dua hari selepas itu, Belang pula hilang dari rumah. Kitorang memang bagi bebas kucing-kucing yng datang rumah ni. Dulu pun macam ni jugak. Tapi tak pernah pula dapat kes kucing hilang seminggu lepas bela. Tapi nak buat macam mana kan.... Orang yang ambil tu pun tak patut betul. Kalau nak bela sangat ambillah semua sekali, ni tak pilih yang cantik je... Kalau nak ambil sangat kan bagi salam pun tak apa lah juga ni tak main redah rumah orang jer..

Geram tau aku dengan orang-orang macam ni :-/

Bila Koko tak nampak adik dia Si Belang, memang aku nampak sangat perubahan dia. Koko jadi tak lalu nak makan, main pun tak nak. Macam orang hilang arah je. Yelah tak ada geng nak main gaduh-gaduh. Ibu pun murung ja. Kadang-kadang tak nak bagi pun Koko minum susu dia. Sampai kami kena baringkan Ibu, Tahan jangan bagi bangun untuk bagi Koko minum susu. Tapi alhamdulillah 7 hari selepas Belang hilang dari rumah, Koko dan Ibu dah boleh terima dan mood diorang pun dah elok semula...


No comments:

Post a Comment